Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Minime vero istorum quidem, inquit.

Nihil enim hoc differt. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Sed quid sentiat, non videtis. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Praeteritis, inquit, gaudeo. Quo modo autem philosophus loquitur? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Eadem fortitudinis ratio reperietur.

Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Quid, de quo nulla dissensio est?

Quod totum contra est. Maximus dolor, inquit, brevis est. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur.

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Sed quid sentiat, non videtis. Explanetur igitur. Ita prorsus, inquam; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Satis est ad hoc responsum. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria?

Negare non possum. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Urgent tamen et nihil remittunt.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Haec dicuntur inconstantissime. At coluit ipse amicitias. Quod iam a me expectare noli. An hoc usque quaque, aliter in vita? Scisse enim te quis coarguere possit?

Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Igitur ne dolorem quidem. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Sint modo partes vitae beatae. Deprehensus omnem poenam contemnet. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quid iudicant sensus? Itaque his sapiens semper vacabit. Immo alio genere; Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Nam ante Aristippus, et ille melius. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Quae cum dixisset, finem ille. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Hoc est non dividere, sed frangere. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Respondeat totidem verbis. Certe non potest. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Istic sum, inquit. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Falli igitur possumus.

Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quis enim redargueret? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Nihil enim hoc differt. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quonam modo? Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Sint ista Graecorum; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Etiam beatissimum? Ut aliquid scire se gaudeant? Sed nimis multa.

Sed quot homines, tot sententiae;

Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Bonum liberi: misera orbitas. Pauca mutat vel plura sane; His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? An potest cupiditas finiri? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Dat enim intervalla et relaxat. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?

Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Cur iustitia laudatur? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Egone quaeris, inquit, quid sentiam?

Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.

Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Proclivi currit oratio. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Ita prorsus, inquam;